სექსუალურ განათლებასთან და ზოგადად სექსუალობასთან დაკავშირებულ საკითხებს ხშირად თან ახლავს მითები იმის შესახებ, რომ სქესობრივი განათლებით ახალგაზრდების გარყვნა დასავლეთის ინტერესებს ემსახურება. ამ ნარატივების ავტორები, ბავშვთა უფლებების დაცვის მოტივით, ეწინააღმდეგებიან სქესობრივი განათლების ნებისმიერი ფორმით მიწოდებას სკოლებში თუ არაფორმალური განათლების საშუალებით. ასე მოხდა საგანის, „მე და საზოგადოების" გამოჩენის შემდეგაც. საგანს, რომელიც არ ეხება სქესობრივი განათლების საკითხებს კვლავ ნაცადი ხერხით, ბავშვების დაცვის მოტივით აპროტესტებდნენ.

დასავლეთთან გარყვნილების ასოცირება მოხდა 2018 წელსაც, როდესაც ბადრი დავითურმა დაწერა განცხადება საზაფხულო ბანაკში მიმდინარე აქტივობების შესახებ. მისი განცხადებით, აღნიშნული აქტივობები „მიდრეკილი იყო მრუშობისკენ, გარყვნილებისკენ და უკუღმართობისკენ". უღმერთობისკენ მიდრეკილი გაკვეთილი აღმოჩნდა სავარჯიშოები, რომლებიც მოზარდებისთვის გენდერული სტერეოტიპების შესახებ ინფორმაციის მიწოდებასა და სტერეოტიპების დამსხვრევას ემსახურებოდა.

აზერბაიჯანში 2015 წლიდან მიმდინარეობს საპილოტე პროექტი, რომელიც ბავშვთა სქესობრივ განათლებას ეხება საგანმანათლებლო დაწესებულებებში.

ახალგაზრდები ცოდნას აღნიშნული საკითხის შესახებ ძირითადად ინტერნეტის საშუალებით იღებენ, ოჯახის წევრებთან საუბარი უჭირთ, ერიდებათ, ამიტომ ხშირად არ იციან არათუ რა ხდება გარდატეხის პერიოდში, არ აქვთ ინფორმაცია სექსუალური ძალადობისა და შევიწროების შესახებ.

Maydan TV-ის მიერ მომზადებულ სახალხო გამოკითხვაში ახალგაზრდები (და არა მარტო) ამბობენ, რომ საჭიროა სქესობრივი განათლების საკითხების განხილვა სკოლაში, რომ ამაზე საუბარი არ უნდა იყოს ტაბუ, რადგან მოზარდების მიერ, დამოუკიდებელი გზებით მიღებული ინფორმაცია ხშირად არასანდოა.

აზერბაიჯანი მუშაობს ახალ კურიკულუმზე, რომლის მიზანი ნაადრევი ფეხმძიმობებისა და სელექციური აბორტების რაოდენობის შესამცირება იქნება. ეს პრობლემები განსაკუთრებით რაიონებში დგას. ახალი პროგრამა, აზერბაიჯანში, საბჭოთა კავშირის შემდგომ პერიოდში, პირველი სქესობრივი განათლების სასწავლო გეგმა იქნება. განათლების სამინისტრო საგნის შეტანას სკოლებში 2019 წლიდან გეგმავს.

სომხეთში განსხვავებული მდგომარეობაა. მიუხედავად იმისა, რომ სომხეთის კანონმდებლობის მიხედვით, ახალგაზრდებისთვის სქესობრივი განათლების საკითხების ხელმისაწვდომობა სკოლების მიერ უნდა იყოს უზრუნველყოფილი, ამ გადაწყვეტილების იმპლემენტაცია ჯეროვნად არ ხდება. კანონის მიღებიდან რამდენიმე წლის შემდეგ, სკოლებში "ჯანსაღი ცხოვრების" საგანი შეიტანეს. მასწავლებლის სახელმძღვანელოში გაწერილია სქესობრივი განათლების საკითხები, თუმცა თავად მასწავლებლების შესაბამისი გადამზადება არ მომხდარა, რის გამოც ისინი უბრალოდ არ საუბრობენ მათთვის არაკომფორტულ თემებზე.

ჯანდაცვის სფეროს პროფესიონალები და ფსიქოლოგები ითხოვენ დახვეწილ და გაუმჯობესებულ კურსს სქესობრივი განათლებისთვის, თუმცა ჯერჯერობით უშედეგოდ.

სქესობრივი განათლების შესახებ ცოტა ხნის წინ სომხეთის პრემიერმინისტრმა, ნიკოლ პაშინიანმა, ისაუბრა და ამ საგნის სწავლება პროგრესს დაუკავშირა. „უნდა გავიგოთ, რომ ბავშვები იზრდებიან და სვამენ კითხვებს. საიდან იღებენ ისინი სქესობრივ ცხოვრებაზე ინფორმაციას - ქუჩიდან, აკრძალული ფილმებიდან, პორნო საიტებიდან? ეს ჩვენ არ გვანაღვლებს? აუცილებლად უნდა უზრუნველვყოთ ბავშვების სქესობრივი განათლება. გვინდა, რომ სომხეთი ადრეულ შუა საუკუნეებში ჩავტოვოთ? უნდა ვაღიაროთ, რომ ეს პრობლემაა,"

რუსეთში კანონი თუ რეგულაცია სკოლებში სქესობრივი განათლების შესახებ არ არსებობს.

სქესობრივი განათლების გარკვეული ელემენტები სხვა საგნების ფარგლებში ისწავლება. მაგ: ბიოლოგია, ფიზიკური განათლება.

ისევე როგორც საქართველოში, რუსეთის ფედერაციაშიც სქესობრივ განათლებას მნიშვნელოვნად ეწინააღმდეგებიან მშობლები, ეკლესია, ტრადიციონალისტები და პოლიტიკოსები. მთავარი არგუმენტი, რომელსაც სქესობრივ განათლებას უპირისპირებენ, მოზარდთა ქცევაზე სექსუალობასთან დაკავშირებული ინფორმაციის მიღების უარყოფითი გავლენაა.

ნიდერლანდებში სქესობრივი განათლების საკითხები ადრეული ასაკიდან ისწავლება და ის მოიცავს ინფორმაციას სხეულის, ურთიერთობების, სექსუალობის შესახებ. ინფორმაცია ასაკის შესაბამისად მიეწოდება მოსწავლეს. თინეიჯერები სწავლობენ სექსუალური შევიწროების შესახებ. შესაბამისად ნიდერლანდებში ნაადრევი ორსულობის მაჩვენებელი ძალიან დაბალია. სქესობირვი განათლებასთან დაკავშირებული ყველაზე გავრცელებული მითს, თითქოს ის მოზარდებს ნაადრევად გაუღვიძებს სექსისადმი ინტერესს, აბათილებს ჰოლანდიის მრავალწლიანი გამოცდილება სქესობრვი განათლების დარგში.

თემაზე მუშაობისას ჩემს გერმანელ და შვედ თანატოლებს ვკითხე მათი გამოცდილების შესახებ - სქესობრივი განათლება ორივე ქვეყანაში სასკოლო პროგრამის ნაწილია (თუმცა, გერმანიის შემთხვევაში განათლების საკითხს ფედერალური ხელისუფლება წყვეტს, ამიტომ რთულია საერთო სურათზე ლაპარაკი). ორივე მათგანმა ინფორმაცია მერვე-მეცხრე კლასში მიიღო.მახსოვს, იმავე ასაკიში, ბიოლოგიის სახელმძღვანელოში ნამდვილად იყო თავი, რომელიც ადამიანის რეპროდუქციულ სისტემას ეძღვნებოდა. ისიც მახსოვს როგორ გადავათვალიერეთ სასწავლო წლის დასაწყისში წიგნი კლასელებმა და როგორ ველოდით, ჩაატარებდა თუ არა ამ გაკვეთილს მასწავლებელი. როცა დრო მოვიდა, მასწავლებელმა უბრალოდ გადაფურცლა გვერდი და გვითხრა "თქვენ ჩემზე მეტი იცით ამაზე, შემდეგ თავზე გადავიდეთო".

სანამ მნიშვნელოვანი ინფორმაცია, რომელიც ყველას უნდა ჰქონდეს საკუთარი სხეულის შესახებ რჩება პოლიტიკური განხილვისა თუ ანტიდასავლური დისკურსის საგნად, მოზარდები თავად ეძებენ სხვადასხვა გზებს,ინფორმაციის მისაღებად. ახალგაზრდებში ინტერესის არსებობის უგულებელყოფა შეუძლებელია და ისიც უნდა ვაღიაროთ, რომ იმ წყაროს სანდოობა, რომლიდანაც ინფორმაციას იღებ რეპროდუქციული სისტემის, უფლებებისა თუ უსაფრთხოების შესახებ, შემდგომში უამრავ რამეს განაპირობებს.